Ζωγράφοι που αγάπησαν τη γεωμετρία

Πολιτιστικό γεγονός είναι η έκθεση-αφιέρωμα στον κυβισμό, που παρουσιάζει το Κέντρο Πομπιντού, με στόχο να προσφέρει ευρύ πανόραμα της έκφρασης ενός εικαστικού κινήματος που σημάδεψε την ιστορία της σύγχρονης τέχνης.

Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τον κυβισμό στη Γαλλία μετά το 1953 εκφράζει με την πρωτοτυπία της τη θέληση των οργανωτών να επεκτείνουν και σε άλλους καλλιτέχνες το εικαστικό όραμα που επικεντρώθηκε παραδοσιακά στους δύο εμπνευστές του κινήματος, τον Ζορζ Μπρακ και τον Πάμπλο Πικάσο.

Αυτοί οι πρωτοπόροι εμπιστεύτηκαν τις πειραματικές και καινοτόμες δημιουργίες τους στην γκαλερί ενός νεαρού και άγνωστου εμπόρου τέχνης, του Ντανιέλ-Ανρί Κανβάιλερ, ενώ φημισμένοι καλλιτέχνες όπως ο Φράνσις Πικαμπιά, ο Ρομπέρ και η Σόνια Ντελονέ εξασφάλισαν την προβολή του κινήματος από γνωστούς κριτικούς, με τη συμμετοχή τους σε μεγάλες εκθέσεις του Παρισιού.

Η έκθεση του Κέντρου Πομπιντού που έχει τίτλο «Ο κυβισμός 1907-1917» προβάλλει τον πλούτο, την εφευρετικότητα και την αφθονία αυτού του κινήματος. Επισημαίνεται ότι ο κυβισμός δεν περιορίζεται μόνο στη γεωμετρία των μορφών και στην απόρριψη της κλασικής αναπαράστασης. Η ριζοσπαστική έρευνα και η δημιουργική ενέργεια των εκπροσώπων του τους τοποθετεί στην πηγή της σύγχρονης τέχνης.

Στη διαδρομή τους στην έκθεση, οι επισκέπτες μπορούν να δουν αριστουργήματα, έργα γνωστά και έργα άγνωστα που εκτίθενται για πρώτη φορά στη Γαλλία. Προβάλλονται επίσης σημαντικά έργα που δείχνουν πώς γεννήθηκε και εξελίχθηκε η εικαστική έκφραση του κυβισμού.

Οι οργανωτές της έκθεσης επισημαίνουν ιδιαίτερα το πιο επαναστατικό εύρημα του κυβισμού, το χαρτί για τα κολάζ. Αρκετά εκθέματα δείχνουν τη σημασία και το κύρος της κυβιστικής έκφρασης στην πολιτιστική ζωή. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει βιβλία και συγγράμματα. Προβάλλονται οι δεσμοί του κινήματος με το λογοτεχνικό περιβάλλον και μια ειδική αίθουσα είναι αφιερωμένη στους κριτικούς και τους ποιητές. Απεικονίζονται με εντυπωσιακά πορτρέτα ο Mαξ Ζακόμπ, η Μαρί Λορενσίν και εκτίθεται το πορτρέτο του Απολινέρ που ζωγράφισε ο Πικάσο.

Στην ιστορία των καλών τεχνών ο κυβισμός θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά καλλιτεχνικά κινήματα της ζωγραφικής και της γλυπτικής στην Ευρώπη του 20ού αιώνα. Αναπτύχθηκε κυρίως χάρη σε δύο διάσημους ζωγράφους, τον Πάμπλο Πικάσο και τον Ζορζ Μπρακ.

Ακολούθησαν και άλλοι φημισμένοι καλλιτέχνες όπως ο Ζαν Μετζινγκέρ, ο Αλμπερτ Γκλέιζ, ο Ρομπέρ Ντελονέ, ο Ανρί Λε Φοκονιέ και ο Φερνάν Λεζέ. Την περίοδο 1907-1912 ο κυβισμός βρίσκεται στην κορύφωσή του. Ακολουθεί ο «συνθετικός κυβισμός» το 1912. Η τάση αυτή σημαδεύεται από τα κολάζ του Ζορζ Μπρακ.

Μετά από μια παύση κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο «συνθετικός κυβισμός» ανθεί ξανά το 1917 και μέχρι τη δεκαετία του 1920. Με την άφιξη της αφηρημένης τέχνης και του σουρεαλισμού, αρχίζει να οπισθοχωρεί. Ωστόσο, παράλληλα με τα νέα τους έργα τέχνης, ο Πικάσο, ο Μπρακ, ο Γκλέιζ, ο Μετζινγκέρ επιστρέφουν κατά περιόδους στον κυβισμό.

Η ζωγραφική είναι πιο γνωστή στον κυβισμό αλλά η γλυπτική έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του κινήματος. Μετά τον Πικάσο, ο οποίος είναι και ο πρωτοπόρος της κυβιστικής γλυπτικής, από το 1909 ακολουθούν σημαντικοί γλύπτες όπως ο Ζακ Λιπσίτζ, ο Χένρι Λόρενς, ο Ρεϊμόν Ντουσάν-Βιγιόν, ο Οσίπ Ζάντκιν.

Η έκθεση του Κέντρου Πομπιντού, που θα διαρκέσει μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου, εκφράζει την ιστορική σημασία ενός κινήματος που ανέτρεψε την κλασική έκφραση και άνοιξε τον δρόμο στην ευρωπαϊκή εικαστική πρωτοπορία.

 

 

                                       COUPS DE COEUR 2018

Οι χρωματικές εκρήξεις του Μιρό

Μια εκπληκτική έκθεση-αφιέρωμα στον μεγάλο ζωγράφο της Καταλονίας, Xουάν Μιρό, παρουσιάζει αυτήν την εποχή (έως τις 4 Φεβρουαρίου) το παρισινό Μουσείο Γκραν Παλέ. Η έκθεση έχει τίτλο «Μιρό, αυτό είναι το χρώμα των ονείρων μου».

Περιλαμβάνει 150 έργα που προέρχονται από φημισμένα μουσεία της Ευρώπης, της Αμερικής, από μεγάλες συλλογές. Το μουσείο είχε τη φιλοδοξία να αποτίσει φόρο τιμής σε έναν καλλιτέχνη ο οποίος υπήρξε πρωτοπόρος του μοντερνισμού.

Η σκηνογραφία της έκθεσης είναι εντυπωσιακή και έχει δημιουργηθεί με τρόπο που να προβάλλεται το μεσογειακό περιβάλλον στο οποίο έζησε ο Μιρό. Παρουσιάζονται διάσημα έργα του καλλιτέχνη, πίνακες, σχέδια, κεραμικά, γλυπτά, εικονογραφημένα βιβλία, εκθέματα που δείχνουν το εξαιρετικό ταλέντο του.

Ο Μιρό (1893-1983) γεννήθηκε στη Βαρκελώνη. Σε ηλικία 14 ετών φοίτησε στην Εμπορική Σχολή και παράλληλα παρακολουθούσε κρυφά μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών και αργότερα στην Ακαδημία Galí, μέχρι το 1915. Το 1920 μετακόμισε στο Παρίσι, συμμετείχε στους καλλιτεχνικούς κύκλους, γνώρισε τα πρωτοποριακά ρεύματα. Το 1921 πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική του έκθεση στο Παρίσι. Το 1975 δημιουργήθηκε το Ιδρυμα Juan Miro στο Κέντρο Σπουδών Σύγχρονης Τέχνης στη Βαρκελώνη.

Η έκθεση ξεκινάει με την περίοδο του φωβ, του κυβισμού, του ντανταϊσμού. Ακολουθεί η εποχή του σουρεαλισμού, ένα καλλιτεχνικό ρεύμα που επέτρεψε στον Μιρό να εφεύρει τον δικό του ποιητικό κόσμο, μια προσωπική του έκφραση. Τα γόνιμα εικαστικά ρεύματα ωθούν τον καλλιτέχνη να εξερευνήσει νέες τάσεις.

Προβάλλει μια παλέτα φλογερών χρωμάτων, συνδέει τα έργα του με ποιητικά κείμενα, με λέξεις και δημιουργεί ασυνήθιστες νέες εικόνες. Τα έργα του δεν εντάσσονται ούτε στην αφηρημένη τέχνη ούτε στην εικονιστική έκφραση. Είναι μια ποιητική διαδρομή που εισάγει πλούσιες εικαστικές καινοτομίες. Η τέχνη του αντλεί τις πηγές της από τη ζωτικότητα της καθημερινής ζωής και ανθεί σε έναν φανταστικό κόσμο.

Τα όνειρα του καλλιτέχνη καταλαμβάνουν ένα προνομιούχο μέρος στο έργο του. «Μου χρειάζεται ένα σημείο εκκίνησης, ακόμη και ένας κόκκος σκόνης ή μια έκρηξη φωτός, αυτά με κεντρίζουν. Βλέπω ένα αντικείμενο και με κάνει να σκεφτώ κάτι άλλο. Ετσι, ένα κομμάτι σύρμα μπορεί να μου δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο», εξηγούσε ο Mιρό.

Η άνοδος του φασισμού τη δεκαετία του 1930 ωθεί τον Μιρό να στρατευτεί σε έναν ατελείωτο αγώνα για ελευθερία. Τα «άγρια» έργα του απεικονίζουν την παράξενη και γιγάντια δύναμη που κυριαρχεί μέσα του αυτές τις στιγμές της ακραίας έντασης.

Τη δεκαετία του 1940 δημιουργεί έργα με θέμα τους αστερισμούς σε μια σειρά από μικρούς πίνακες, ανοίγοντας έναν διάλογο με τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Μετασχηματίζει τον κόσμο με τη φαινομενική απλότητα των μέσων που χρησιμοποιεί. Είτε πρόκειται για το σημάδι που αφήνει μια σταγόνα νερού, μια εύθραυστη γραμμή επάνω στον καμβά, μια γραμμή στη γη που παντρεύεται με τη φωτιά, ένα ασήμαντο γεγονός γίνεται φανταστική εικόνα.

Από αυτές τις εκπληκτικές συνδέσεις και τους ασυνήθιστους «γάμους» δημιουργεί ένα σύμπαν ποιητικών μεταμορφώσεων που αναζωογονεί. «Για εμένα, ένας πίνακας πρέπει να είναι σαν σπινθήρας. Θα πρέπει να θαμπώνει, σαν την ομορφιά μιας γυναίκας ή ενός ποιήματος», τόνιζε ο Μιρό.

Οι τελευταίες αίθουσες της έκθεσης είναι αφιερωμένες στα ύστατα είκοσι πέντε χρόνια της δημιουργίας του που ζωγραφίζει έργα μεγάλων διαστάσεων. Το κενό εισβάλλει στους πίνακές του. Αναπτύσσει μια νέα ενέργεια με σημάδια και σχήματα.

Οι πίνακές του δείχνουν την εκπληκτική δημιουργία ενός καλλιτέχνη που διερεύνησε σε όλη του τη ζωή την ευτυχισμένη αντιπαράθεση μεταξύ του πραγματικού και του εξωπραγματικού. Στο τελευταίο του έργο το μαύρο αναδύεται σαν νέα δύναμη. Το τραγικό αγγίζει πάντα την ελπίδα. Ετσι, ο Mιρό αποχαιρετά τη ζωή, για να εισχωρήσει στον ονειρικό του κόσμο.

 

Τα χρώματα της οδύνης και της γαλήνης

Μια εξαιρετική έκθεση παρουσιάζει το παρισινό Μουσείο Ορσέ, με ένα εντυπωσιακό αφιέρωμα στα έργα που δημιούργησε στις αρχές του 20ού αιώνα ο Πικάσο. Η έκθεση (μέχρι τις 6 Ιανουαρίου) περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό έργων που ο καλλιτέχνης εκπόνησε στη νεανική του ηλικία.

Τα έργα της περιόδου αυτής, που βλέπουμε σπάνια, συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά χάρη στη συνεργασία του παρισινού Μουσείου Πικάσο με το Μουσείο Πικάσο της Βαρκελώνης και άλλα μεγάλα μουσεία. Περισσότερα από 300 έργα παρουσιάζονται σε 16 αίθουσες, μεταξύ αυτών 80 πίνακες, 150 σχέδια, 15 γλυπτά, 20 εκτυπώσεις. Ντοκουμέντα από αρχεία, φωτογραφίες, χειρόγραφα της αλληλογραφίας του Πικάσο, εμπλουτίζουν την κατανόηση της συναρπαστικής καλλιτεχνικής διαδρομής του ζωγράφου.

Η έκθεση «Πικάσο μπλε και ροζ» στο Musée d' Orsay εκφράζει την επιθυμία να ενταχθεί η δημιουργία της νεανικής περιόδου του Πικάσο στο εικαστικό ρεύμα της εποχής. Ο καλλιτέχνης ξεκίνησε την εικαστική διαδρομή του με κλασική ζωγραφική. Αναγνωρίστηκε πολύ νωρίς για το ταλέντο του και στη συνέχεια στράφηκε προς τον κυβισμό.

Το 1900, σε ηλικία δεκαοχτώ ετών, ο Πάμπλο ήταν διχασμένος ως προς το ύφος έκφρασής του. Δημιούργησε κλασικούς πίνακες για να ικανοποιήσει τον πατέρα του, καθηγητή ζωγραφικής ο οποίος ονειρευόταν ακαδημαϊκή σταδιοδρομία για τον γιο του. Παράλληλα, εκφράστηκε και με πιο προσωπικά έργα που του ενέπνευσε η συναναστροφή του με την εικαστική πρωτοπορία της Βαρκελώνης.

Ο Πικάσο δέχτηκε την πρόσκληση της παρισινής Διεθνούς Εκθεσης του 1900 για να εκπροσωπήσει τη χώρα του στο ισπανικό περίπτερο. Με την άφιξή του στη γαλλική πρωτεύουσα για πρώτη φορά, ξεκινάει μια περίοδο έντονης και καρποφόρας δημιουργίας που σηματοδοτεί τη γέννηση της καλλιτεχνικής του ταυτότητας.

Το 1904 εγκαθίσταται πλέον στο Παρίσι. Την περίοδο 1900-1906, όταν ο Πάμπλο ήταν σε ηλικία 19 έως 25 ετών, η δημιουργία του χαρακτηριζόταν από μεγάλη ποικιλία και από τα έργα του «μπλε» και «ροζ». Στη σύντομη αυτή περίοδο ψάχνεται, αναζητά το στιλ του. Δημιουργεί πολυάριθμα αριστουργήματα, που εμπνέονται από τα έργα μεγάλων κλασικών ζωγράφων, ενώ οι προσωπικές του αναζητήσεις τον οδηγούν προς την πρωτοπορία.

Η ζωή και ο θάνατος, το σεξ, σκηνές της παρισινής ζωής, οι παριζιάνικες νύχτες, η φιγούρα του μελαγχολικού Αρλεκίνου είναι τα θέματα που κυριαρχούν στη ζωγραφική του Πικάσο. Η «μπλε περίοδος» ανταποκρίνεται σε μια εποχή όπου ο ζωγράφος προσεγγίζει σκοτεινά και οδυνηρά θέματα. Το μπλε είναι το χρώμα που εκφράζει τις υπαρξιακές αναζητήσεις του μετά το δράμα του θανάτου το 1901 του αχώριστου συντρόφου του, Κάρλος Κασαχέμας, με τον οποίο είχε μοιραστεί το εργαστήριό του.

Ο φίλος του αυτοκτόνησε σε ένα καφενείο βιώνοντας έναν δυστυχισμένο έρωτα. Ο Πικάσο ομολόγησε στον βιογράφο του: «Με τον θάνατο του Κασαχέμας άρχισα να ζωγραφίζω σε μπλε χρώμα». Ο θάνατος του φίλου του τον συγκλόνισε και εισέβαλε στη ζωγραφική του. Το αποκορύφωμα της «μπλε περιόδου» είναι ο μνημειώδης πίνακάς του «Η ζωή», που εκφράζει την αλληγορία του κύκλου της ζωής.

Ομως, στη μέση της «μπλε περιόδου», προβάλλει σιγά σιγά λίγο ροζ. Το 1904, το μπλε σταδιακά θα εξαφανιστεί για να αφήσει χώρο στο ροζ, στο μπεζ, στην ώχρα. Το 1905, ο Πικάσο φαίνεται να γαληνεύει. Είναι ερωτευμένος με τη Φερνάντα Ολιβιέ, συζεί μαζί της. Οι αποχρώσεις ροζ και μπεζ έχουν αντικαταστήσει το μπλε και κυριαρχούν στον νέο κύκλο «Ακροβάτες». Ο πόνος είχε φύγει, αλλά η ατμόσφαιρα είναι πάντα μελαγχολική και σιωπηλή.

Το σώμα γίνεται γλυπτό, εύρωστο, όπως η σιλουέτα του άνδρα που δεσπόζει στον πίνακα «Ακροβάτης με την μπάλα». Το 1906 ζωγραφίζει τον πίνακα «Αγόρι που οδηγεί ένα άλογο», αριστουργηματικό και μυστηριώδες έργο. Ο Πικάσο δοκίμασε στην αρχή της καριέρας του διάφορες εικαστικές τάσεις μέχρι να βρει το δικό του στιλ που τον οδήγησε στην επανάσταση του κυβισμού.

 

 

Οταν τα αγάλματα πήραν χρώμα

Μια ωραία και γοητευτική έκθεση παρουσιάζει το παρισινό Μουσείο του Ορσέ αυτή την εποχή, με θέμα την πολύχρωμη γλυπτική, μια εικαστική έκφραση άγνωστη σχεδόν στο πλατύ κοινό.

Τα εκθέματα είναι πρωτότυπα, παράδοξα. Τα χρωματιστά αγάλματα δίνουν μια αίσθηση ανάλαφρη, ευχάριστη, ρομαντική, θέλγουν το κοινό και τους τουρίστες.

Η έκθεση είναι ένα από τα αξιοθέατα στη γαλλική πρωτεύουσα, τους καλοκαιρινούς μήνες. Τα ΜΜΕ τονίζουν «Μη χάσετε αυτό το γονός».

Ο τίτλος του αφιερώματος είναι «Με χρώματα. Η πολύχρωμη γλυπτική στη Γαλλία 1850 – 1910». Η έγχρωμη γλυπτική αποτελεί μια εφήμερη τάση στις εικαστικές τέχνες. Ηταν ένα πρωτοποριακό ρεύμα, ένα είδος επανάστασης απέναντι στα καθιερωμένα.

Μέχρι το 1850, τα μόνα αποδεκτά χρώματα για τα αγάλματα ήταν το λευκό μάρμαρο ή οι μονόχρωμες πατίνες του χαλκού. Αλλά η ανακάλυψη από τους καλλιτέχνες της πολύχρωμης αρχαίας αρχιτεκτονικής και γλυπτικής προκάλεσε επανάσταση. Eντονες ήταν οι αντιδράσεις.

Ωστόσο, οι αντιπαραθέσεις είχαν αποτέλεσμα να εξελιχθούν οι απόψεις και να διευρυνθεί η εικαστική έκφραση πέρα από τα ταμπού.

Το ζήτημα της εφαρμογής του χρώματος στη σύγχρονη γλυπτική προκάλεσε έντονες συζητήσεις. Από τη δεκαετία του 1850, πρωτοποριακοί γλύπτες, όπως ο Σαρλ Κορντιέρ, πρόβαλαν την πολυχρωμία στη γλυπτική ως καλλιτεχνική τους ταυτότητα.

Μόλις εξασθένησαν οι αντιπαραθέσεις, το χρώμα επιβάλλεται, χάρη στον διακοσμητικό του χαρακτήρα και θριαμβεύει από τη δεκαετία του 1880 με την επίδραση του συμβολισμού και της Art Nouveau.

Η ποικιλία των χρησιμοποιούμενων υλικών δείχνει μια νέα ραφινάτη τεχνική, που ορισμένες φορές οδηγεί σε εκπληκτικά αισθητικά αποτελέσματα.

Στην έκθεση βλέπουμε χρωματιστά κερώματα και μαρμάρινα γλυπτά, επιχρυσωμένα και ασημένια χάλκινα, γλυπτά με σμάλτο, με συγκόλληση του γυαλιού.

Οι τεχνικές αυτές συνιστούν μια καινούργια έκφραση στη γαλλική γλυπτική και μαρτυρούν τους τολμηρούς πειραματισμούς των καλλιτεχνών στο τέλος του 18ου αιώνα.

Τα χρώματα παίζουν σημαντικό ρόλο στην αναπαράσταση, ζωντανεύουν τις γλυπτές φιγούρες και δημιουργούν την αυταπάτη της ζωής, οι ημίγυμνες καλλονές που βλέπουμε στην έκθεση είναι προκλητικές.

Εκείνη την εποχή, σκάνδαλο προκάλεσε ένα τολμηρό χρωματιστό γλυπτό του Ντεγκά, που αναπαριστά μια μικρή χορεύτρια δεκατεσσάρων ετών.

Η έκθεση παρουσιάζει σε τρεις αίθουσες εκατό γλυπτά που προέρχονται από τη σημαντική συλλογή έργων του Μουσείου Oρσέ. Πρόκειται για ένα επιλεκτικό πανόραμα χρωματιστών γλυπτών, που αντιπροσωπεύουν αυτή την πολύ ιδιαίτερη πτυχή της τέχνης.

 Info: διάρκεια έως 9 Σεπτεμβρίου

 

Ντιζάιν αλά γαλλικά

Μια εντυπωσιακή αναδρομική έκθεση αφιερωμένη στις δημιουργίες καλλιτεχνών που ανανέωσαν το γαλλικό ντιζάιν παρουσιάζει το Κέντρο Πομπιντού, με τίτλο «UAM. Mια Σύγχρονη Περιπέτεια». Η έκθεση προβάλλει το μεγαλύτερο κίνημα στην ιστορία της τέχνης του 20ού αιώνα, την «Ενωση Σύγχρονων Καλλιτεχνών» (UAM - Union of Modern Artists, 1929-1958). Το σημαντικό ρεύμα σημάδεψε την εξέλιξη του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, συνέβαλε στο να καταστεί το Παρίσι διεθνής πρωτεύουσα της πρωτοπορίας, προώθησε τη βιομηχανοποίηση έργων που αφορούν το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής.

Το αφιέρωμα περιλαμβάνει 780 έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, αρχιτεκτονικής, φωτογραφίες, αφίσες, διακόσμηση, αντικείμενα ντιζάιν, υφάσματα, κοστούμια, κοσμήματα, με εμβληματικές υπογραφές των: Le Corbusier, Mallet-Stevens, Eileen Gray, Charlotte Perriand, René Herbst, Pierre Chareau κ.ά. Ολες οι μορφές της τέχνης διασταυρώνονται στην έκθεση του Κέντρου Πομπιντού.

Το κίνημα UAΜ ήταν το αντίστοιχο του Bauhaus στη Γερμανία ή του De Stijl στην Ολλανδία και στο Βέλγιο. Ηταν μια καλλιτεχνική πρωτοβουλία που προωθούσε την εκβιομηχάνιση και επεδίωκε τον εκδημοκρατισμό της αγοράς έργων. Οι καλλιτέχνες άρχισαν να χρησιμοποιούν υλικά από τη βιομηχανία (γυαλί, μέταλλα), σε μαζική παραγωγή, με μείωση του κόστους.

Σε συγκεκριμένους τομείς σχεδιασμού, η UAM επηρέασε τη γαλλική δημιουργία. Τα αντικείμενα και τα έπιπλα έχουν τώρα φόρμες ελαφρές, ευέλικτες, είναι λειτουργικά και κομψά. Τραπέζια, καρέκλες, πολυθρόνες, ντουλάπια, φωτιστικά σχεδιάστηκαν έτσι ώστε να δημιουργούν ένα περιβάλλον, ευάερο, μοντέρνο, φωτεινό.

Η «Ενωση Σύγχρονων Καλλιτεχνών UAM» δημιουργήθηκε το 1929 και περιλάμβανε 170 μέλη, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν διάσημοι καλλιτέχνες. Οι πρώτες εκθέσεις της ομάδας το 1930 και το 1933 είχαν σημαντική απήχηση και έφεραν ανανέωση στη δημιουργία. Το 1934, η UAM δημοσίευσε το μανιφέστο «για τη μοντέρνα τέχνη ως δημιουργία της σύγχρονης ζωής».

Οι καλλιτέχνες υποσχέθηκαν να «δημιουργούν πεισματικά νέες φόρμες χωρίς να κοιτάζουν πίσω». Τα μέλη της πρόβαλλαν τα ανθρωπιστικά και σοσιαλιστικά ιδεώδη. Στόχος τους ήταν επίσης η βελτίωση του περιβάλλοντος, η διαβίωση σε φωτεινούς και υγιείς εσωτερικούς χώρους, που να καθαρίζονται εύκολα. Τα κομμάτια που απαρτίζουν έπιπλα έπρεπε να μεταφέρονται εύκολα και να είναι λειτουργικά, για να μειωθεί ο χρόνος κατασκευής και το κόστος συντήρησης. Η ομάδα UAM διέσχισε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο διατηρώντας τους στόχους της κατασκευής με γρήγορη συνεχή παραγωγή και μικρό κόστος.

Το 1944 σε γενική συνέλευση προσδιορίστηκε ένα σχέδιο δράσης. Αρχιτέκτονες, μηχανικοί, σχεδιαστές, προσέγγισαν το υπουργείο Ανασυγκρότησης και Πολεοδομίας για να προτείνουν μεγάλα έργα. Το 1949 συγκροτήθηκε ο κλάδος παραγωγής «χρήσιμα έπιπλα», ενώ η έκθεση των «Οικιακών Τεχνών» είχε εξαιρετική επιτυχία.

Η διακόσμηση αναγνωρίζεται τότε ως τέχνη. Μετά από αυτήν την εξέλιξη, τα μέλη της UAM ανεξαρτητοποιήθηκαν. Ο καθένας πήρε τον δικό του δρόμο. Η Ενωση διαλύθηκε το 1958, αλλά η επίσημη διάλυσή της δεν αναχαίτισε την επίδραση των καλλιτεχνών που συμμετείχαν σε μια συλλογική προσπάθεια. Η UAM καθιέρωσε διεθνώς την ποιότητα του γαλλικού ντιζάιν.

Το Κέντρο Πομπιντού προσφέρει στο πλατύ κοινό με την έκθεση «UAM», που θα διαρκέσει έως τις 27 Αυγούστου, τη δυνατότητα να γνωρίσει τη «Σύγχρονη Περιπέτεια» μεγάλων δημιουργών του 20ού αιώνα, οι οποίοι προώθησαν την πρωτοπορία και διεύρυναν τα σύνορα των καλών τεχνών.

 

 

Τα νούφαρα που άνθισαν στη Νέα Υόρκη

Για την εκατοστή επέτειο από τη δημιουργία του αριστουργηματικού έργου του Κλοντ Mονέ, «Νoύφαρα», το παρισινό Μουσείο Ορανζερί παρουσιάζει την έκθεση «Νυμφαία-Αμερικανική αφαίρεση και το τελευταίο έργο του Mονέ».

Η έκθεση αυτή (μέχρι 20 Αυγούστου) μάς δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψουμε πώς ο σπουδαίος Γάλλος ζωγράφος συνέβαλε στην εξέλιξη του ρεύματος της αφαίρεσης στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα.

Η αποκάλυψη της συγγένειας των Αμερικανών ζωγράφων με την εικαστική έκφραση του Μονέ ξεκίνησε το 1955. Ο Aλφρεντ Μπαρ, διευθυντής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη, που ενδιαφερόταν για τις πρωτοποριακές τάσεις, εισήγαγε στις συλλογές του μουσείου ένα έργο από τη σειρά «Νούφαρα» του Κλοντ Moνέ.

Οι Αμερικανοί καλλιτέχνες ανακαλύπτουν έτσι το μεγαλείο του έργου του Γάλλου ζωγράφου και τη ρευστότητα της εικονογραφικής αφήγησής του. Εκείνη την εποχή, η αμερικανική τέχνη διανύει μια τάση αναζήτησης και εκφράζεται με κλασικά πορτρέτα και τοπία, πριν εισβάλει δυναμικά στον εικαστικό χώρο η επανάσταση της pop art.

Το έργο του Μονέ εισάγεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης την κατάλληλη στιγμή και προκαλεί ένα σοκ σε πολλούς νέους Αμερικανούς ζωγράφους. Για τους καλλιτέχνες της Νέας Υόρκης ο Μονέ με το έργο του δημιουργεί «μια γέφυρα μεταξύ του νατουραλισμού, της πρωτοπορίας του ιμπρεσιονισμού και της αφηρημένης τέχνης». Τα έργα του τοποθετούνται σε παραλληλισμό με τους πίνακες του Πόλοκ.

Η θετική υποδοχή του Μονέ συμπίπτει με την είσοδο στα μουσεία του κινήματος του αμερικανικού «αφηρημένου εξπρεσιονισμού».

Το 1956, ο κριτικός Λουίς Φινκελστέιν εφηύρε τον όρο «αφηρημένος ιμπρεσιονισμός» για να προβάλει ένα καλλιτεχνικό ρεύμα νέων Αμερικανών ζωγράφων, που ενδιαφέρονται πολύ για τον Moνέ, αλλά θέλουν να πάνε ακόμα πιο πέρα από τον άρχοντα του Ζιβερνί.

Ποια είναι η θέση του Moνέ στην εξέλιξη της αμερικανικής τέχνης; Η έκθεση του παρισινού Μουσείου Ορανζερί επιδιώκει να μας δώσει μια απάντηση, επισημαίνοντας ότι ένας Γάλλος ζωγράφος επηρέασε σημαντικά την αμερικανική ζωγραφική της Σχολής της Νέας Υόρκης.

Στην έκθεση του Ορανζερί παρουσιάζονται τα αριστουργήματα της σειράς «Νούφαρα» που απεικονίζουν την οργιαστική φύση, τον κήπο του Μονέ στο Ζιβερνί με τα πιο διάσημα νούφαρα στον κόσμο.

Σε παραλληλισμό εκτίθενται έργα Αμερικανών καλλιτεχνών που έχουν κοινά στοιχεία με τον Γάλλο ζωγράφο παρά τις διαφορές στην τεχνοτροπία: Jackson Pollock, Mark Rothko, Barnett Newman, Clyfford Still, Helen Frankenthaler, Morris Louis, Philip Guston, Joan Mitchell, Mark Tobey, Sam Francis, Jean-Paul Riopelle, Ellsworth Kelly.

Οι πίνακες που βλέπουμε στην έκθεση διαπνέονται από μια αίσθηση «δόνησης». Ο Μονέ και ο Πόλοκ αναζητούν την ανάλαφρη απεικόνιση της ζωής.

Σε όλους είναι κοινή η δύναμη του χρώματος όπως και κοινή η πρόθεση να εξυμνήσουν τη φύση με τρυφερότητα και ευαισθησία. Αλλά υπάρχει και ένα ακόμα κοινό σημείο.

Αν ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής θέλησε πάνω από όλα να αποδώσει με έξαρση τις εικόνες της φύσης, ένιωθε επίσης στο τέλος της ζωής του την ανάγκη να εκφράσει στους πίνακές του έναν ευρύτερο πνευματικό συλλογισμό.

Αυτή την ενδόμυχη τάση εκφράζουν και οι Αμερικανοί «αφηρημένοι ιμπρεσιονιστές» προβάλλοντας στα έργα τους τη «λυρική αφαίρεση». Το φως σαν να προέρχεται από το βάθος του πίνακα.

 

Μηχανές με... ταλέντο

Η εντυπωσιακή έκθεση στο παρισινό μουσείο περιλαμβάνει έργα τέχνης από λογισμικό ηλεκτρονικών υπολογιστών και προγράμματα που τείνουν να αντικαταστήσουν το χέρι του καλλιτέχνη

Παρίσι  

Μία εκπληκτική έκθεση παρουσιάζει το παρισινό μουσείο Γκραν Παλέ, που απευθύνεται στο πλατύ κοινό και προσκαλεί μικρούς και μεγάλους να γνωρίσουν τα έργα που δημιουργούνται από καλλιτέχνες οι οποίοι χρησιμοποιούν τις πιο προηγμένες δυνατότητες της ψηφιακής τεχνολογίας. Ο τίτλος της έκθεσης είναι «Καλλιτέχνες και Ρομπότ». Τριάντα έργα μάς δίνουν πρόσβαση στον εμβληματικό και διαδραστικό εικονικό κόσμο, στην ευαίσθητη εμπειρία της επαυξημένης πραγματικότητας, στον ανεστραμμένο χωροχρόνο.

Σε μια όλο και περισσότερο μηχανοποιημένη κοινωνία, οι καλλιτέχνες ενδιαφέρονται πολύ για τα ρομπότ, καθώς η τεχνητή νοημοσύνη αναστατώνει τη ζωή των ανθρώπων και επίσης επιδρά στις συνθήκες της δημιουργίας του έργου τέχνης, ως προς την παραγωγή, την έκθεση, την προβολή, τη διατήρηση, την απήχηση.

Ακόμα και στις προϊστορικές σπηλιές οι καλλιτέχνες ήξεραν πώς να χρησιμοποιούν τα εργαλεία και τις τεχνικές του περιβάλλοντός τους. Το έργο των σύγχρονων καλλιτεχνών είναι ακόμα πιο εκπληκτικό, γιατί διαθέτουν ισχυρά λογισμικά μέσα που δίνουν όλο και πιο μεγάλη αυτονομία, ευρύτερη ικανότητα δημιουργίας για να παράγουν σχήματα επ’ άπειρον. Η αλληλεπίδραση μέσων έκφρασης αλλάζει συνεχώς το παιχνίδι.

Τεράστια επιτυχία έχει η έκθεση «Καλλιτέχνες και Ρομπότ», εντυπωσιάζει η κοσμοσυρροή. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στο Παρίσι από ένα μεγάλο μουσείο (μέχρι τις 9 Ιουλίου) ένα αφιέρωμα στα έργα πρωτοπόρων καλλιτεχνών που χρησιμοποιούν την ψηφιακή τεχνολογία.

Μηχανές δημιουργίας είναι τα έργα που βλέπουμε. Είκοσι καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις προέρχονται από συλλογές μουσείων σε όλο τον κόσμο. Είναι έργα που δημιουργήθηκαν μεταξύ 1989 και 2017 από λογισμικό ηλεκτρονικών υπολογιστών και από κατασκευασμένα ρομπότ, προγραμματισμένα και εγκατεστημένα από καλλιτέχνες δεκατριών εθνικοτήτων.

Η έκθεση περιλαμβάνει τρία τμήματα. Πρώτο θέμα, «η μηχανή ως μέσο δημιουργίας». Τα ρομπότ είναι ενεργά και ορισμένες κινήσεις τους σε μίμηση του ζώου ή του ανθρώπου ξαφνιάζουν. Στο δεύτερο τμήμα παρουσιάζεται «το προγραμματισμένο έργο».

Το ρομπότ γίνεται αόρατο, ο υπολογιστής και το αλγοριθμικό πρόγραμμά του ενσωματώνουν το έργο. «Ολη η τεχνογνωσία εξαφανίζεται υπέρ της μαγείας των μορφών που δημιουργούνται ώς το άπειρο και οι οποίες αλλάζουν σύμφωνα με τις κινήσεις του σώματος των θεατών». Στο τρίτο τμήμα «το ρομπότ χειραγωγείται». Το ρομπότ είναι όλο και πιο έξυπνο και ενεργό, μέχρι που θα μπορούσε όχι μόνο να ανταγωνιστεί τον άνθρωπο αλλά και να τον «εμπλουτίσει» ή να συγχωνευτεί με αυτόν.

Το αφιέρωμα προβάλλει ιδιαίτερα τον Ιάννη Ξενάκη. Πολύμορφα είναι τα εκθέματα. Πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, κινητά τηλέφωνα, βίντεο, κινηματογράφος, μουσική – όλες οι δημιουργίες που παρουσιάζονται στην έκθεση είναι το αποτέλεσμα συνεργασιών μεταξύ καλλιτεχνών και ρομποτικών προγραμμάτων που εφευρέθηκαν και έχουν τεθεί στην υπηρεσία της τέχνης.

Η έκθεση διερευνά, επίσης, μια νέα πτυχή της εικαστικής δημιουργίας, την κυριαρχία της υψηλής τεχνολογίας, την ανάπτυξη της τεχνητής φαντασίας. Τίθεται το ερώτημα αν μπορεί ένα μηχάνημα να είναι σε ισότητα με έναν καλλιτέχνη. Μπορεί ένα ρομπότ να αντικαταστήσει έναν ζωγράφο ή έναν γλύπτη;

Σε ποιον βαθμό μπορεί κανείς να μιλήσει για τεχνητή δημιουργικότητα; Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ζωγράφισε πολλά «όνειρα» με μηχανήματα: πλωτό παλάτι, ελικόπτερο, δεξαμενή, βιομηχανικό αργαλειό. Σήμερα, τα προγράμματα των ηλεκτρονικών υπολογιστών δεν είναι μόνο έξυπνα, αλλά και οντότητες που δημιουργούν γενετικές φόρμες, νέες φιγούρες που ωθούν σε διερεύνηση, σκέψη, ενόραση.

«Η Αφροδίτη της Μήλου κρατούσε το χρυσό μήλο του Πάρη»

ΠΑΡΙΣΙ  

H εφημερίδα Le Monde δημοσιεύει άρθρο της Emmanuelle Jardonnet, με τίτλο: «Fontainebleau, πρωτεύουσα της Ιστορίας της Τέχνης για τρεις μέρες». Το 8ο Φεστιβάλ Ιστορίας της Τέχνης πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο με θέμα «το όνειρο» και με τιμώμενη χώρα την Ελλάδα.

Αναφέρει, μεταξύ άλλων, η εφημερίδα: «Μετά τον Jeff Koons το 2017, ο Jean-Michel Othoniel προσκλήθηκε να ανοίξει την 8η έκδοση του Φεστιβάλ, που συνδιοργανώθηκε από το INHA [Εθνικό Ινστιτούτο Ιστορίας της Τέχνης], το υπουργείο Πολιτισμού και το κάστρο του Φοντενεμπλό, στο μικρό δημοτικό θέατρο, με θέα το κάστρο, το οποίο ήταν κατάμεστο για άλλη μια φορά».

«Είναι σημαντικό να ανοίξουμε με έναν καλλιτέχνη, απλά για να θυμηθούμε ότι η Ιστορία της Τέχνης δεν είναι ένα νεκρό πράγμα... Φυσικά, επιλέγουμε πάντα έναν καλλιτέχνη που έχει μια ισχυρή σχέση με την τέχνη του παρελθόντος», σχολιάζει ο Eric de Chassey, διευθυντής του INHA.

Μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, η τιμώμενη χώρα φέτος είναι η Ελλάδα. Υπάρχει σχέση με την έκθεση, που το Λούβρο θα αφιερώσει στις πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ Παρισιού και Αθήνας το 2021, και με εκείνη του Louvre-Lens για τον Ομηρο το 2019; Οχι, διαβεβαιώνει ο Eric de Chassey: «Η Ελλάδα παρέχει τη δυνατότητα να δοθεί μια σημαντικότερη θέση στην αρχαιότητα και στα θέματα της αρχαιολογίας, στις διασκέψεις, δείχνοντας συγχρόνως ότι η ελληνική πολιτιστική σκηνή είναι σήμερα πολύ ζωντανή».

Ο πρόεδρος και διευθυντής του Λούβρου, Jean-Luc Martinez, πιστός του Φεστιβάλ, εγκαινίασε το ελληνικό πρόγραμμα, ως ειδικός στην αρχαία ελληνική γλυπτική, με μια συναρπαστική διάλεξη με θέμα: «Η εφεύρεση ενός αριστουργήματος - Η Αφροδίτη της Μήλου στο Λούβρο».

Είναι η πιο απίστευτη ιστορία ενός γλυπτού το οποίο έγινε από τα πιο διάσημα στον κόσμο μετά την απόκτησή του από τη Γαλλία, μετά την ανακάλυψή του το 1820 σε νησί στο Αιγαίο, και στη συνέχεια εκτέθηκε στο Λούβρο, όπου έγινε ο πρώτος πρεσβευτής ενός νεαρού έθνους, που απελευθερώθηκε από τον οθωμανικό ζυγό. Το μυστήριο των χεριών του που λείπουν και έχει προκαλέσει πολλές φαντασιώσεις και συγκρούσεις λύθηκε: αυτή η Αφροδίτη κρατούσε, νικηφόρα, το χρυσό μήλο του Πάρη.

 

Sauver le Théâtre de "La Vieille Grille" !

La pétition est en ligne sur change.org, Vous pouvez la visualiser et la signer en cliquant ici. https://www.change.org/p/anne-quesemand-sauver-le-th%C3%A9%…

Les Amis du Théâtre de la Vieille Grille a lancé cette pétition adressée à Anne HIDALGO, Maire de Paris et à 1 autre

Il faut sauver le Théâtre de la Vieille Grille !

Le Théâtre de la Vielle Grille, situé dans le 5° arrondissement de Paris au 1 de la rue du Puits de l'Ermite, est menacé de fermeture.

Malgré le vœu très déterminé émis par Madame Florence Berthoud, Maire du V° arrondissement, que nous remercions vivement, le Conseil de Paris, sur avis négatif de la SEMAEST, a refusé d’user de son droit de préemption pour sauver le Théâtre de la Vieille Grille.

Devant l’indignation manifestée par le public, les artistes, nombre d’habitants du quartier, et sous leur amicale pression nous, collectif artistique et proches associés des gérants actuels lançons une pétition à laquelle nous vous demandons de vous associer, destinée à sauver un autre de ces « petits lieux » chargés d’histoire et de la mémoire du Cabaret Parisiende si belle et longue tradition, un « petit lieu » où débutèrent Higelin et Maurane, Coluche et Colette Magny, Brigitte Fontaine, Zouc, Rufus… et tant d’autres, morts et vifs, très vifs même à voir le renouvellement, le rajeunissement de ceux qui s’y pressent aujourd’hui.

Pouvons-nous éviter qu’une culture populaire d’exigeante qualité, en matière de théâtre, musique, littérature, soitbrutalement éliminée dans un quartier latin voué de si longtemps à la culture ?

Nous demandons expressément que le Conseil de Paris considère à nouveau cette situation, prenant en compte la nécessité de ce lieu qui contribue à faire de Paris la capitale d'une culture riche et diversifiée, lieu de partage et de convivialité, essentiel pour favoriser le "vivre-ensemble" que souhaite la Ville de Paris.

 

 

 

 

 

 

 

Η «αγία τριάδα» της ρωσικής πρωτοπορίας

Πολιτιστικό γεγονός με ιστορική διάσταση είναι η έκθεση που παρουσιάζει το Κέντρο Πομπιντού με τίτλο «Σαγκάλ, Λισίτσκι, Μαλέβιτς - Η ρωσική πρωτοπορία στο Βιτέμπσκ (1918-1922)». Το εικαστικό αυτό αφιέρωμα ανταποκρίνεται στην επιθυμία του Μαρκ Σαγκάλ, ο οποίος δήλωσε το 1973 ότι θέλει να παρουσιαστεί το έργο του παράλληλα με έργα καλλιτεχνών που αντιπροσωπεύουν την καλλιτεχνική πρωτοπορία στη χώρα του.

Το έτος 2018 είναι η επέτειος της εκατονταετηρίδας του διορισμού του Σαγκάλ ως «επιμελητή των καλών τεχνών» στην πατρίδα του, στην πόλη Βιτέμπσκ, μια θέση που του επέτρεψε να υλοποιήσει το σχέδιο δημιουργίας ενός ινστιτούτου τέχνης, ανοιχτού σε όλους.

Το Κέντρο Πομπιντού καλεί το κοινό να ανακαλύψει τις καλλιτεχνικές εμπειρίες της περιπέτειας του νεωτερισμού και της ρωσικής πρωτοπορίας. Το αφιέρωμα προβάλλει την περίοδο της λαϊκής σχολής τέχνης (1918-1922) η οποία ιδρύθηκε από τον Mαρκ Σαγκάλ στο Βιτέμπσκ που βρίσκεται σήμερα στη Λευκορωσία. Η έκθεση ιχνηλατεί την ιστορία αυτής της πυρετώδους καλλιτεχνικής έκφρασης που μετατρέπεται σε επαναστατικό εργαστήριο ιδεών.

Η έκθεση περιλαμβάνει περισσότερα από 250 έργα, πίνακες, γλυπτά, σχέδια, χαρακτικά, φωτογραφίες, αφίσες, σκηνικά, ανάγλυφα, κατασκευές, ντοκουμέντα, που προέρχονται από τις συλλογές του γαλλικού Εθνικού Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης, μεγάλα μουσεία και διεθνείς συλλογές.

Τα έργα, που παρουσιάζονται σε πέντε τμήματα, μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε μια ιδιαίτερα εποικοδομητική περίοδο στην ιστορία της τέχνης του 20ού αιώνα, με κατευθυντήρια γραμμή το συναρπαστικό καλλιτεχνικό όραμα του Μαρκ Σαγκάλ, ενός από τους μεγάλους ποιητές της σύγχρονης ζωγραφικής.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Σαγκάλ, ένθερμος επαναστάτης, διευθύνει μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση το Ινστιτούτο λαϊκής τέχνης. Οι φίλοι του Λισίτσκι και Μαλέβιτς τον συνοδεύουν σε αυτή την άνευ προηγουμένου καλλιτεχνική περιπέτεια. Συμβάλλουν στην επιτυχία ενός ινστιτούτου ανοιχτού σε όλους, χωρίς περιορισμό ηλικίας και δωρεάν. Η εκπαίδευση είναι ελεύθερη, με απόλυτη δημοκρατία ως προς την έκφραση.

Ο Σαγκάλ βιώνει με ενθουσιασμό αυτή την καθοριστική στιγμή στην ιστορία της τέχνης. Αλλά πολύ σύντομα, ο Mαλέβιτς θα εξουδετερώσει τον Σαγκάλ. Ο «εμφύλιος πόλεμός» τους θα επιβληθεί στην ωραία ιδεολογία και μόλις τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυση της λαμπρής Ακαδημίας Εικαστικών Τεχνών, θα τεθεί τέρμα στη λειτουργία της.

Αποχωρώντας οριστικά από την πατρίδα του το 1922, ο Μαρκ Σαγκάλ απομακρύνθηκε από την «πρωτοπορία» και ακολούθησε το «προσωπικό ταξίδι» του, που τον οδήγησε στο απόγειο της τέχνης του με αριστουργηματικά έργα στη δεκαετία του 1940-50.

Είναι η πρώτη φορά που οι τρεις εμβληματικές μορφές της ρωσικής εικαστικής πρωτοπορίας, Σαγκάλ, Λισίτσκι, Μαλέβιτς, βρίσκονται ενωμένες σε μια έκθεση που παρουσιάζει τα χρόνια της κοινής τους δημιουργίας, πριν αποκλίνουν οι δρόμοι τους. Η έκθεση παρουσιάζει πίνακες των τριών διάσημων ζωγράφων και πολυάριθμα έργα άλλων 30 καλλιτεχνών οι οποίοι συμμετείχαν στο πρωτοποριακό κίνημα που άνθησε στην πόλη Βιτέμπσκ.

Το Κέντρο Πομπιντού προβάλλει την εφευρετικότητα και τη δημιουργικότητα των καλλιτεχνών του Ινστιτούτου τέχνης, αυτών που διαμόρφωσαν άνευ προηγουμένου καινοτομία και νεωτερισμό στη ρωσική τέχνη, ξεχωρίζοντας από τα εικαστικά κατεστημένα, ανατρέποντας αιώνες συμβατικότητας και ακαδημαϊκής έκφρασης.

Η επαναστατική ομάδα «πήδηξε στο κενό», βίωσε μια εποχή καλλιτεχνικής έξαρσης, που ήταν γεμάτη όνειρα, ουτοπίες και ελπίδα για έναν νέο κόσμο. Τα καλλιτεχνικά οράματα ήταν κοινά, η δημιουργία οδηγούσε σε έναν ποιητικό κόσμο. Τα πρωτοποριακά κινήματα οδήγησαν τον καθένα από τους ζωγράφους της ομάδας του Βιτέμπσκ σε διαφορετικές εικαστικές αναζητήσεις. Ο Σαγκάλ έμεινε πιστός στο δικό του όραμα και δημιούργησε ένα αυθεντικό έργο, που συναρπάζει το κοινό.

Info: Κέντρο Πομπιντού: «Chagall, Lissitzky, Malevitch. L’ avant-garde Russe a Vitebsk 1918-1922». Μέχρι 16 Ιουλίου, https://www.centrepompidou.fr/fr

 

 

 

Oταν οι ντανταϊστές ανακάλυψαν την Αφρική

Το παρισινό Μουσείο της Ορανζερί παρουσιάζει μια πρωτότυπη και ωραία έκθεση που έχει τίτλο «Dada Africa, πηγές και επιρροές έξω από τη Δύση». Η έκθεση προβάλλει τις σχέσεις που είχε ο ντανταϊσμός με την αφρικανική τέχνη. Η καλλιτεχνική εξέγερση Νταντά (Dada) γεννήθηκε στη Ζυρίχη, στην καρδιά της καταιγίδας του Μεγάλου Πολέμου το 1916 και εκφράζει την απόρριψη των παραδοσιακών αξιών του δυτικού πολιτισμού που οδήγησαν σε καταστροφές εκείνη την περίοδο.

Ο ντανταϊσμός ήταν ένα καλλιτεχνικό κίνημα αισθητικής αναρχίας που αναπτύχθηκε στις εικαστικές τέχνες, την ποίηση, τη λογοτεχνία, το θέατρο, σε αντίθεση με μια καταπιεστική διανοητική αγκύλωση στην τέχνη και στην καθημερινότητα. Το κίνημα Νταντά, που χαρακτηρίζεται από θεληματικό παραλογισμό και απόρριψη των κυρίαρχων ιδανικών της τέχνης, επηρέασε μεταγενέστερα κινήματα, όπως ο σουρεαλισμός που ήταν η μετεξέλιξή του.

Σε αυτό το κίνημα εκφράστηκε μια επαναξιολόγηση διαφορετικών συστημάτων σκέψης και δημιουργίας. Οδήγησε πολλούς πρωτοπόρους καλλιτέχνες να αναζητήσουν νέες δραστηριότητες και να αναπροσαρμοστούν σε ριζικά διαφορετικούς τύπους καλλιτεχνικών παραγωγών. Για πρώτη φορά και σε συνεργασία με το Μουσείο Rietberg της Ζυρίχης, την Γκαλερί Berlinische του Βερολίνου και το Μουσείο Orangerie οργανώθηκε μια σημαντική έκθεση για την αντιπαράθεση των ντανταϊστών με την τέχνη και τον πολιτισμό των μη ευρωπαϊκών χωρών.

Στην έκθεση παρουσιάζεται ένα σύνολο έργων από όλες τις τάσεις του ντανταϊσμού, πίνακες, γλυπτά, ταπετσαρίες, φωτογραφίες, εγκαταστάσεις, παραστάσεις και σχέδια, που εκφράζουν την αμφισβήτηση. Η έκθεση περιλαμβάνει ειδικό αφιέρωμα στις παραστάσεις «Soirées Nègres» στο Cabaret Voltaire. Οι εκδηλώσεις που οργανώνονταν απευθύνονταν σε όλες τις αισθήσεις, συνδύαζαν τη μουσική, την ποίηση και τον χορό, εξέφραζαν την αντίθεση στην ίδια την έννοια της τέχνης και αμφισβητούσαν τις καλλιτεχνικές αξίες που επικρατούσαν μέχρι τότε.

Από το 1917, η Γκαλερί Coray στη Ζυρίχη παρουσίαζε αφρικανικά αντικείμενα δίπλα δίπλα με τα έργα Dada. Την ίδια χρονιά, ο Τριστάν Τζαρά γράφει το «Σημείωμα για τη Negro art», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό SIC, δηλώνοντας ότι «το μαύρο τραβά το φως». Στην έκθεση προβάλλονται έργα των Man Ray, Jean Arp, Picabia, οι μάσκες του Marcel Janco, τα κοστούμια της Sophie Taeuber-Arp, τα κολάζ της Hannah Höch ή τα συλλογικά συγγράμματα καλλιτεχνών που απορρίπτουν την έννοια του «συγγραφέα» και δίνουν μαρτυρία για την αναζήτηση νέων μέσων λογοτεχνικής έκφρασης.

Η πολυσύνθετη έκθεση του Μουσείου Orangeri επιτρέπει την αντιπαράθεση έργων αφρικανικής, αμερικανικής ή ασιατικής παραγωγής και δείχνει ότι οι ντανταϊστές προώθησαν τις διαδικασίες ανταλλαγής και εξοικείωσης ανάμεσα στους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Οι πίνακες, τα γλυπτά, τα κολάζ, οι φωτογραφίες του Dada αναμειγνύονται με τα εξωδυτικά έργα, χάρη στην έντεχνη σκηνοθεσία και σκηνογραφία που προβάλλουν το παιχνίδι της δημιουργίας.

Η παριζιάνικη έκθεση υπογραμμίζει το προϋπάρχον εύφορο έδαφος στη γαλλική πρωτεύουσα για τις εξωευρωπαϊκές τέχνες. Οι οργανωτές μπόρεσαν να εκφράσουν τη δυναμική αυτού του κινήματος. Η έκθεση δείχνει επίσης την ευρύτερη σημασία των πολιτιστικών ανταλλαγών που δημιούργησε ο ντανταϊσμός, συμβάλλοντας στη γένεση των δεσμών του σουρεαλιστικού κινήματος με τις μη δυτικές τέχνες.

 

                              COUPS DE COEUR 2017

Ο ζωγράφος των ισχυρών του 17ου αιώνα

Μια εντυπωσιακή έκθεση παρουσιάζει το παρισινό Μουσείο του Λουξεμβούργου που βρίσκεται στον κήπο του Λουξεμβούργου και στεγάζεται σε ένα ωραίο παλάτι, το οποίο δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Μαρίας των Μεδίκων.

Η έκθεση «Rubens et ses Portraits Princiers» («Ο Ρούμπενς και τα πριγκιπικά του πορτρέτα») παρουσιάζει το έργο του Ρούμπενς και ιδιαίτερα τα πορτρέτα που δημιούργησε.

Σε αυτόν τον χώρο ο ζωγράφος απαθανάτισε στους αριστουργηματικούς πίνακές του τη Μαρία των Μεδίκων. Ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς (1577-1640) ήταν μεγαλοφυής καλλιτέχνης και στο τεράστιο έργο του περιλαμβάνει σχεδόν όλα τα θέματα της ζωγραφικής.

Παραμένει όμως ελάχιστα γνωστή η σημαντική δημιουργία του που αφορά τα «πριγκιπικά πορτρέτα» του, ενώ η καριέρα του συνδέεται στενά με αυτό το είδος ζωγραφικής.

Πολυάριθμα έργα του Ρούμπενς πραγματοποιήθηκαν με παραγγελίες από βασιλείς, βασίλισσες, πριγκίπισσες και πρίγκιπες της εποχής του.

Ποτέ δεν υπήρξε μέχρι τώρα μια έκθεση, όπως αυτή του Μουσείου του Λουξεμβούργου, που να συγκεντρώνει τα πιο σημαντικά πορτρέτα τα οποία δημιούργησε ο σπουδαίος Φλαμανδός καλλιτέχνης, εκφραστής του μπαρόκ.

Το εικαστικό αφιέρωμα περιλαμβάνει εξήντα πέντε πίνακές του και ορισμένα έργα ζωγράφων ανταγωνιστών του, όπως ο Velasquez, ο Champaigne, ο Vouet, ο Van Dyck.

Ο Ρούμπενς γεννήθηκε στο Ζίγκεν της Βεστφαλίας από εύπορη οικογένεια και έλαβε ανθρωπιστική παιδεία, η οποία του επέτρεψε να αποκτήσει τη συμπεριφορά και την άνεση που ήταν χρήσιμη ώστε να συναναστρέφεται τις μεγάλες μορφές της εποχής του.

Στην Αμβέρσα ο Ρούμπενς έλαβε ανθρωπιστική αναγεννησιακή μόρφωση, μελετώντας ελληνική και λατινική κλασική γραμματεία. Εγκαταστάθηκε στην Ιταλία για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του.

Το 1609 επέστρεψε στην Αμβέρσα για να γίνει ζωγράφος της αυλής των ηγεμόνων της Φλάνδρας. Συνδέθηκε με τους πρίγκιπες του Αψβούργου και φιλοτέχνησε πολυάριθμα πορτρέτα τους.

Παράλληλα ανέπτυξε διπλωματική δράση που του χάρισε διεθνή φήμη και τον καθιέρωσε ως πορτρετίστα των ηγετών.

Δημιουργεί τα έργα του «κύκλου της Μαρίας των Μεδίκων» και στη διάρκεια της διαμονής του στο Παρίσι ζωγραφίζει το πορτρέτο του Λουδοβίκου XIII, της Mαρίας των Μεδίκων, της Αννας της Αυστρίας, αδελφής του βασιλιά της Ισπανίας.

Ο Φίλιππος Β', βασιλιάς της Ισπανίας, τον καλεί στη Μαδρίτη για να ζωγραφίσει το πορτρέτο του και πορτρέτα της οικογένειάς του.

Το 1603 ο Ρούμπενς ταξίδεψε στην Ισπανία ως μέλος διπλωματικής αποστολής. Κατά την εκεί παραμονή του μελέτησε τα έργα των Ραφαήλ και Τιτσιάνο, τα οποία αποτελούσαν μέρος της συλλογής του Φιλίππου Β' της Ισπανίας.

Ζωγράφισε επίσης το πορτρέτο του έφιππου Φρανθίσκο Γκόμες ντε Σαντοβάλ υ Ρόχας, δούκα της Λέρμα. Αυτό το ταξίδι ήταν το πρώτο από μια σειρά ταξιδιών κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, που συνδύαζαν τη διπλωματία με τη ζωγραφική.

Καταξιωμένος για την εικαστική του δημιουργία, ο Ρούμπενς αποσπά την εμπιστοσύνη των βασιλιάδων.

Στους πίνακές του ωραιοποιεί τις προσωπικότητες της εποχής του, πλαισιώνει τα μοντέλα του με συμβολικές παραστάσεις που αντικατοπτρίζουν τον χαρακτήρα τους και την εξουσία τους. Η φήμη του σε διεθνές επίπεδο συνέχιζε να μεγαλώνει ανάμεσα στους συλλέκτες και στους ευγενείς και ο ίδιος και το εργαστήριό του δημιουργούν μνημειώδη έργα.

Ενώ έχει γίνει διάσημος για τα πορτρέτα του, ο ζωγράφος προτιμά τα μεγάλα ιστορικά θέματα.

Η έκθεση του Μουσείου του Λουξεμβούργου παρουσιάζει μια σειρά από εκπληκτικά έργα του που δείχνουν τη ζωή στην αυλή των βασιλέων, τα ήθη, ιστορικές σκηνές. Με τη δεξιοτεχνία του και την έντεχνη ιδεαλιστική παρουσίαση των ισχυρών, ο Ρούμπενς κατάφερε να γίνει ο πιο σημαντικός ζωγράφος της εποχής του. Το έργο του διασχίζει τους αιώνες.

 Info:

Διάρκεια: ώς 14 Ιανουαρίου. «Rubens et ses Portraits Princiers» στην ιστοσελίδα του Μουσείου του Λουξεμβούργου.

 

Κι αν είμαι... φοβ, μη με φοβάσαι

Το Κέντρο Πομπιντού παρουσιάζει μια εμβληματική έκθεση-αφιέρωμα στον Γάλλο ζωγράφο και γλύπτη Αντρέ Ντερέν, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις αρχές του 20ού αιώνα στην εκκόλαψη των πρωτοποριακών εικαστικών κινημάτων, τον φοβισμό και τον κυβισμό, προκαλώντας ένα συλλογικό καλλιτεχνικό κίνημα.

Η έκθεση που έχει τίτλο «Αντρέ Ντερέν, 1904-1914. H ριζοσπαστική δεκαετία» (έως 29 Ιανουαρίου) προσεγγίζει με μια νέα ματιά το έργο του πρωτοπόρου καλλιτέχνη. Φιλοδοξεί να αναβιώσει τις διάφορες φάσεις της σταδιοδρομίας του πριν από τον πόλεμο, την εποχή που συμμετείχε στα πιο τολμηρά κινήματα. Οι επισκέπτες μπορούν να δουν διάσημα έργα του ζωγράφου, γιγάντιους πίνακες με συνθέσεις γύρω από τα θέματα του χορού και των λουομένων.

Ο Αντρέ Ντερέν (1880-1954) έδωσε ώθηση στα πρωτοποριακά κινήματα με την καινοτομία του, τον δυναμισμό του, τον πνευματικό του ρόλο και με τον σύνδεσμο που δημιούργησε με νέους καλλιτέχνες οι οποίοι έγιναν «ιερά τέρατα», όπως ο Ματίς, ο Πικάσο, ο Ζορζ Μπρακ, ο Μορίς ντε Βλαμένκ, ο Απολινέρ.

Το προπολεμικό έργο του Ντερέν, που εκφράζει μεγάλη εφευρετικότητα και τόλμη, είναι συναρπαστικό. Αργότερα στέφεται προς τον ρεαλισμό, προαναγγέλλοντας το εικαστικό κίνημα του «μαγικού ρεαλισμού», την έκφραση του Πικάσο, τη μεταφυσική ζωγραφική του Ντε Κίρικο, τον νέο γερμανικό ρεαλισμό.

Ηταν ενθουσιώδης, ευφυής, δυναμικός. Ο πρώτος που ενδιαφέρθηκε για τις πρωτόγονες τέχνες και παρότρυνε τον Πικάσο, τους φίλους του να γνωρίσουν τις δημιουργίες των Αφρικανών καλλιτεχνών. Στα νιάτα του ο Αντρέ ήταν γεμάτος ζωντάνια. Εκανε πολύ συχνά περίπατο με ποδήλατο, σχεδίαζε πυρετωδώς ό,τι έβλεπε, αντέγραφε τους διάσημους ζωγράφους του Λούβρου, δημιουργούσε εύκολα φιλίες με ανθρώπους που συναντούσε στον δρόμο του.

Πολλαπλασιάζοντας τους πειραματισμούς, ο Ντερέν εκφράστηκε με τη ζωγραφική, το σχέδιο, την ξυλογραφία, τη γλυπτική, την κεραμική, τον κινηματογράφο και τη φωτογραφία. Η θεματολογία της έκθεσης εμπλουτίζεται με ντοκουμέντα από άγνωστα στο πλατύ κοινό αρχεία.

Προβάλλονται ιδιαίτερα η ευαισθησία και η αυθεντική έκφρασή του, με την επιλογή των πιο εμβληματικών εικαστικών έργων του σε ισχυρές οπτικές αντιπαραθέσεις με τις φωτογραφίες του. Στη χρονολογική διαδρομή της έκθεσης παρουσιάζονται περίπου 70 έργα ζωγραφικής του καλλιτέχνη, 50 φωτογραφίες, η συλλογή εκτυπώσεών του, η αναπαραγωγή έργων τέχνης, τα κείμενά του, η αλληλογραφία του και ένα σημαντικό σύνολο έργων σε χαρτί -υδατογραφίες, σχέδια, σκίτσα, χαρακτικά-, μαορί και αφρικανικά γλυπτά, κεραμικά.

Ο καλλιτέχνης δημιουργούσε τα έργα του δουλεύοντας συχνά με φωτογραφίες. Οριακή ήταν η συνάντησή του με τον Γκογκέν που τον ενέπνευσε και τον απελευθέρωσε από τον νεο-ιμπρεσιονισμό. Μαζί εφευρίσκουν τον φοβισμό, ένα όνομα που δόθηκε το 1905 από κριτικό τέχνης.

Το εικαστικό κίνημα κρίνεται σκανδαλώδες, γιατί «τα ζωηρά του χρώματα δαγκώνουν την ψυχή». Πολλά έργα του Ντερέν που ζωγραφίζονται στη φύση, εκπέμπουν το εκθαμβωτικό φως της Μεσογείου. Μεταξύ των αριστουργημάτων της έκθεσης είναι ένας μεγάλος πίνακας του 1906, ο οποίος είναι πολύ εύθραυστος και είχε εκτεθεί για τελευταία φορά το 2001. Το έργο έχει τίτλο «Χορός» και παρουσιάζει μια σκηνή που αντιπροσωπεύει έναν χαμένο παράδεισο.

 

 

Ο χαμένος παράδεισος του Γκογκέν

Μια συναρπαστική έκθεση παρουσιάζει το παρισινό Μουσείο Grand Palais, με την έκθεση «Γκογκέν ο αλχημιστής», που εξερευνά άγνωστες πτυχές της δημιουργίας του μεγάλου καλλιτέχνη.

Είναι η πρώτη έκθεση αυτού του είδους που μελετά σε βάθος την αξιοσημείωτη αλληλουχία των διαφορετικών μορφών έκφρασης του Γκογκέν, στον τομέα της ζωγραφικής, της γλυπτικής, των γραφικών και των διακοσμητικών τεχνών. Τονίζει τον μοντερνισμό στο ύφος του αλλά και την ικανότητά του να υπερβαίνει συνεχώς τα όρια των εκφραστικών του μέσων.

Η έκθεση επιδιώκει μια εξαιρετική κατάδυση στη συναρπαστική διαδικασία της δημιουργίας του Πολ Γκογκέν (1848-1903), με την παρουσίαση μιας συλλογής που περιλαμβάνει πάνω από 230 έργα (54 πίνακες, 29 κεραμικά, 35 γλυπτά και αντικείμενα, 14 τεμάχια ξύλου, 67 χαρακτικά και 34 σχέδια). Το αφιέρωμα δείχνει την ευρεία παραγωγή του καλλιτέχνη σε όλη της την ποικιλία. Σε διάφορες αίθουσες παρουσιάζονται οι τεχνικές και τα υλικά που χρησιμοποίησε.

Ο Γκογκέν άρχισε να ζωγραφίζει το 1873 και εκπαιδεύτηκε στη γλυπτική το 1877. Δημιούργησε πολλά κεραμικά αφού έμαθε τα μυστικά αυτής της τέχνης. Πολύ σύντομα απελευθερώνεται από τα παραδοσιακά πρότυπα και δημιουργεί πολυσύνθετα έργα. Μεταβάλλει αντικείμενα της καθημερινής χρήσης σε έργα τέχνης. Χαράζει μια λαβή μαχαιριού ή ένα μπαστούνι, σμιλεύει ανθρωπομορφικά γλυπτά, δημιουργεί κεραμικά, γκραβούρες, τοτέμ, μάσκες, συνδυάζει ετερόκλητα υλικά.

Το πάθος του για την εξερεύνηση του άγνωστου τον οδηγεί σε αυτοσχεδιασμούς. Αναζητάει συνεχώς νέες εμπειρίες για να διευρύνει την τέχνη του. Ενδιαφέρεται για τις καταβολές του δυτικού πολιτισμού και για τις πρωτόγονες κοινωνίες. Αλλάζει συνεχώς τόπο διαμονής, μένει μια εποχή στη Βρετάνη, μετά στη Μαρτινίκα, στην Ταϊτή, στις Νήσους Μαρκέζας. Συνεχίζει να αναζητά ακατάπαυστα τις πηγές των πρωτόγονων πολιτισμών, της βαρβαρότητας.

Δημιουργώντας έργα με συμβολική σημασία, ο Γκογκέν δείχνει ότι εμπνέεται από μια ευρύτερη καλλιτεχνική φιλοδοξία. Προσανατολίζεται ολοένα και περισσότερο σε αναζητήσεις που εκφράζουν αξίες, οράματα, εσωτερικές αναζητήσεις. Εμπνέεται από μια μούμια για να εκφράσει μια αλληγορία της ανθρώπινης δυστυχίας. Το έργο του ολοκληρώνεται με σκηνοθετημένη παρουσίαση, που εκφράζει το «φοβερό εγώ», τα πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου, την άγρια φύση του, την υπαρξιακή απόγνωση.

Το τμήμα της έκθεσης «Μύθοι των Τροπικών» δείχνει την επίδραση που δέχτηκε ο Γκογκέν από τις παραδόσεις των Μαορί. Στο πρώτο του ταξίδι στην Ταϊτή κατασκεύασε μια προσωπική του εικονογραφία. Πολυάριθμοι πίνακές του απεικονίζουν σκηνές από την καθημερινή ζωή. Το κύριο θέμα του είναι «ο άνθρωπος μέσα στη φύση».

Στο τμήμα «Μύθοι και Εξερευνήσεις» προβάλλεται η ευρύτητα της μυστικιστικής διάστασης του έργου που δημιούργησε ο Γκογκέν στην Ταϊτή. Εξερευνώντας τα ίχνη από το περιορισμένο υλικό των παραδόσεων που ενέπνευσαν την πνευματική υπόσταση των λαών της Ταϊτής, εφηύρε με εμπνεύσεις από την παράδοση ένα νέο εικαστικό λεξιλόγιο. Η φιγούρα του ανησυχητικού «Πνεύματος των νεκρών» που τυραννάει τους Ταϊτινούς, επανέρχεται συνεχώς στη δημιουργία του εκείνης της εποχής.

Η τελευταία αίθουσα που έχει τον τίτλο «Με τον διάκοσμό του», προβάλλει το ενδιαφέρον του Γκογκέν για τις διακοσμητικές τέχνες. Ζωγραφίζει εσωτερικούς χώρους ή πίνακες που δείχνουν μια πλούσια φύση. Τα έργα του εμπνέονται από τη χρυσή εποχή της πρωτόγονης τέχνης. Η διαδρομή τελειώνει με ένα εντυπωσιακό σκηνικό, ένα ψηφιακό ολόγραμμα που παρουσιάζει την τελευταία κατοικία του Γκογκέν και το ατελιέ του, ζωντανεύοντας τον χαμένο παράδεισο του καλλιτέχνη.

INFO: Διάρκεια έκθεσης μέχρι 22 Ιανουαρίου 2018. Πληροφορίες: http://www.grandpalais.fr/en/event/gauguin-alchemist

Καλλιτεχνική φιλία με επίκεντρο τη σύγχρονη τέχνη

Μια εξαιρετική έκθεση παρουσιάζει για τη θερινή τουριστική περίοδο το παρισινό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, που προβάλλει το έργο τριών μεγάλων ζωγράφων του 20ού αιώνα, επιδιώκοντας να δείξει τον καλλιτεχνικό σύνδεσμο που ενέπνευσε το έργο τους. Το εικαστικό αφιέρωμα έχει τον τίτλο «Ντερέν, Μπαλτίς, Τζακομέτι, μια καλλιτεχνική φιλία».

Για πρώτη φορά παρουσιάζεται μια αναδρομική έκθεση που προβάλλει την αλληλουχία της δημιουργίας των τριών καλλιτεχνών, οι οποίοι είχαν τις ίδιες απαιτήσεις για τα έργα τέχνης. Ο Αντρέ Ντερέν (1880-1954), ο Μπαλτίς (1908-2001) και ο Αλμπέρτο Τζακομέτι (1901-1966) μοιράζονταν την έντονη επιθυμία να εκφραστούν μέσα από την τάση του εκσυγχρονισμού, ενώ έδειχναν παράλληλα μεγάλο ενδιαφέρον για την κλασική εικαστική δημιουργία και τους αρχέγονους πολιτισμούς.

Ο Ντερέν και ο Τζακομέτι ενδιαφέρονταν για τη διερεύνηση «των σκοτεινών δυνάμεων της ύλης» και προσπαθούσαν να αποδώσουν εικαστικά τη ρεαλιστική «υπέροχη άγνωστη» πραγματικότητα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Πέρα από τον αμοιβαίο θαυμασμό που έτρεφαν ο ένας για το έργο του άλλου, είχαν αναπτύξει βαθιά φιλία που διήρκεσε σε όλη τους τη ζωή. Ενιωθαν μια μεγάλη αισθητική ώσμωση. Σε αυτή την αμοιβαία καλλιτεχνική αναγνώριση και στη φιλία τους επικεντρώνεται το εικαστικό αφιέρωμα.

Η έκθεση παρουσιάζει μια εξαιρετικά πλούσια επιλογή με 350 έργα (πίνακες, γλυπτά, έργα σε χαρτί και φωτογραφίες) που αντιπροσωπεύουν κυρίως την περίοδο 1930-1960. Οι επισκέπτες μπορούν να ξαναδούν τα πιο σημαντικά έργα του Ντερέν, μετά την αναδρομική έκθεση που παρουσίασε το 1995 το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού. Τα έργα της έκθεσης προέρχονται από συλλογές μεγάλων γαλλικών και ξένων μουσείων.

Η συνάντηση των τριών καλλιτεχνών και η ανάπτυξη της καλλιτεχνικής φιλίας τους ευνοείται στην αρχή της δεκαετίας του 1930 από τη συμμετοχή τους στον κύκλο των σουρεαλιστών. Από το 1935 διαμορφώνουν στενές σχέσεις και διασταυρώνουν τις δημιουργικές δραστηριότητές τους. Η έκθεση παρουσιάζει έργα τους που μοιάζουν ως προς τα θέματα, τις παραστάσεις.

Συχνά οι φίλοι ζωγράφοι χρησιμοποιούν τα ίδια μοντέλα, για πίνακες που προβάλλουν τη θηλυκότητα ή την ερωτική διάσταση. Η φιλία των τριών εμπλουτίζει τη ζωή τους. Συναναστρέφονται τον ίδιο κύκλο, συμμετέχουν σε συγκεντρώσεις που γίνονται σε στέκια του Σεν Ζερμέν ντε Πρε και του Μονπαρνάς. Σ’ αυτές τις συναντήσεις παίρνουν μέρος πολυάριθμοι γνωστοί καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές: Aντονέν Αρτό, Μαξ Ζακόμπ, Αντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν, Ζαν Κοκτό, Ρομπέρ Ντεσνός, Αλμπέρ Καμί, Πιερ-Ζαν Ζουβ, Σάμιουελ Μπέκετ, Ζαν-Πολ Σαρτρ, Aντρέ Μαλρό.

Το θέατρο έχει σημαντική θέση στη δημιουργία των ζωγράφων, που συνεργάζονται με διάσημους σκηνοθέτες, όπως οι Ζαν-Λουί Μπαρό, Μαρκ Αλεγκρέ, Ροζέ Μπλεν, αλλά και τους σχεδιαστές μόδας Κριστιάν Ντιόρ, Ζακ Ντουσέ, Πολ Πουαρέ.

Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης παρουσιάζει έργα που αντικατοπτρίζουν την εξαιρετική φιλία του Ντερέν, του Μπαλτίς και του Τζακομέτι. Η έκθεση ξεκινά με το θέμα «Πολιτιστικό βλέμμα». Εμφαση δίνεται στην κοινή ματιά των ζωγράφων σχετικά με την παραδοσιακή ζωγραφική της παραστατικότητας (figurative) και του πρωτογονισμού (primitivisme).

Στη συνέχεια παρουσιάζονται «Σιωπηλές ζωές», τοπία, φιγούρες, νεκρές φύσεις. Στο τμήμα «Τα μοντέλα», βλέπουμε πορτρέτα κοινών φίλων, μοντέλων και μαικηνών που προωθούσαν τους τρεις καλλιτέχνες. Ενα άλλο θέμα είναι το «Παιχνίδι-υπομονή».

Οι τρεις φίλοι μάς παρασύρουν στον κόσμο του παιχνιδιού, της παιδικής ηλικίας και στη διασκέδαση που γρήγορα μεταβάλλεται σε μελαγχολία, σε απεικόνιση της υποκρισίας και μιας ρεαλιστικής σκληρότητας. Συνεχίζοντας τη διαδρομή, εισχωρούμε στον κόσμο του θεάματος, στον οποίο εκφράζονται οι ζωγράφοι σχεδιάζοντας τη διακόσμηση, τα κοστούμια. Εξερευνούν έτσι τη σύνδεση ανάμεσα στην τέχνη του θεάματος και στη ζωγραφική ή στη γλυπτική.

Ο Τζακομέτι ανοίγει έναν κόσμο ονείρου στο τμήμα «Ονειρα-οράματα του αγνώστου». Ο Ντερέν και ο Μπαλτίς απεικονίζουν τη θηλυκότητα και τις ερωτικές τους φαντασιώσεις. Κυριαρχεί το θέμα της γυναίκας που αφήνεται νωχελικά στον ύπνο και στο όνειρο. Οι πίνακες προκαλούν ηδυπάθεια, τροφοδοτώντας φαντασιώσεις και μνήμες από ερωτικές εμπειρίες. Οι τρεις φίλοι καλλιτέχνες εκφράζουν συχνά μέσα από το έργο τους τις αμφιβολίες και τα υπαρξιακά τους ερωτήματα. Απεικονίζουν επίσης τον χώρο της εργασίας τους, το «ατελιέ» τους.

Καθένας με τον τρόπο του εξερευνά τις δυνατότητες έκφρασης της πραγματικότητας με τη ζωγραφική, δημιουργώντας ένα έργο τέχνης, σε αντιπαράθεση με την τραγωδία του χρόνου και της φθοράς. Τη διαδρομή της έκθεσης κλείνει ο Μπαλτίς, προσκαλώντας μας στο παρόν και στη συνέχεια της εικαστικής εμπειρίας, με την απεικόνιση του ζωγράφου και του μοντέλου του (διάρκεια μέχρι 29 Οκτωβρίου).

Κήποι της αρμονίας και της αναρχίας

Μια γοητευτική έκθεση με θέμα τον «κήπο» παρουσιάζει το παρισινό Μουσείο Grand Palais, για να προβάλει τη σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση.

Ο κήπος «είναι το πιο μικρό κομμάτι του κόσμου και το σύνολο του κόσμου», τονίζουν οι οργανωτές, που θέλησαν να διευρύνουν το θέμα της έκθεσης με ένα εντυπωσιακό εικαστικό αφιέρωμα, το οποίο περιλαμβάνει ιστορικές καταβολές και καλλιτεχνικές προσεγγίσεις.

Τη σύνδεση του μουσείου με έργα τέχνης που απεικονίζουν τη φύση επιδιώκει ειδικότερα να εξερευνήσει η έκθεση του Grand Palais, προσφέροντας τη δυνατότητα για έναν θαυμάσιο περίπατο ανάμεσα στα τοπία που ενέπνευσαν μεγάλους καλλιτέχνες.

Η έκθεση (μέχρι τις 24 Ιουλίου) επιδιώκει να παρουσιάσει τον κήπο σαν «καθρέφτη του κόσμου» με μια εντυπωσιακή σκηνοθεσία που προβάλλει έντεχνα πολυποίκιλα έργα, πίνακες και γλυπτά, φωτογραφίες, φιλμ, ιστορικά ντοκουμέντα, σημειώσεις.

Προβολές σε βίντεο δείχνουν πώς σε ένα μεγάλο κολάζ ο κήπος μπορεί να είναι εικαστικό θέμα με αναπαραστάσεις που αφυπνίζουν όλες τις αισθήσεις. Η θεματική διαδρομή συνυπάρχει με την ιστορική και την επιστημονική διάσταση. Βλέπουμε έργα των Πικάσο, Πολ Σεζάν, Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ, Κλοντ Μονέ, Γκούσταφ Κλιμτ, που απεικονίζουν τη φύση ρεαλιστικά και φανταστικά.

Ο κήπος εκφράζει την πολιτιστική διάσταση στο πέρασμα του χρόνου. Στα παλάτια και τα αρχοντικά περασμένων εποχών ο κήπος διαμορφώνεται με αρχιτεκτονική αντίληψη, δείχνει με επιβλητική μνημειώδη γλυπτική τη μεγαλοπρέπεια και την ισχύ. Εμφαση δίνει το αφιέρωμα στην εξέλιξη της κηπουρικής στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία, από την εποχή της Αναγέννησης μέχρι σήμερα.

Η διαδρομή έχει διαμορφωθεί ώστε ο περίπατος στην έκθεση να είναι μια «ρεαλιστική» εμπειρία και όχι μια κλασική, εικαστική, συμβολική ή φιλοσοφική προσέγγιση. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη βοτανική και καλλιτεχνική παρουσίαση. Η περιήγηση στην έκθεση προσφέρει φρεσκάδα, αναζωογόνηση και καλεί τον επισκέπτη να βρει την αρμονία σε ώσμωση με τη φύση.

«Ο Πισαρό στο Ερανί»

Ακόμα μια έκθεση που εξυμνεί τη φύση είναι το αφιέρωμα του παρισινού Μουσείου του Λουξεμβούργου στον ζωγράφο Καμίλ Πισαρό (1830-1903). Είναι η πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση του καλλιτέχνη στη Γαλλία, η οποία επικεντρώνεται στα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής και της δημιουργίας του. Τίτλος της «Ο Πισαρό στο Ερανί» - Ξαναβρίσκοντας τη φύση» (μέχρι τις 5 Ιουλίου).

Ο Πισαρό ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της ομάδας των ιμπρεσιονιστών. Το 1884, ο φίλος του Κλοντ Μονέ τού χορηγεί ένα σημαντικό δάνειο δίνοντάς του τη δυνατότητα να μετακομίσει σε ένα μεγάλο σπίτι στην περιοχή Éragny-sur-Epte.

Ο ζωγράφος ήταν τότε 54 ετών. Του άρεσε να στήνει για πολλές ώρες το καβαλέτο του στην εξοχή, στα περίχωρα του Παρισιού και να απεικονίζει τη φύση στο πέρασμα των εποχών.

Ζωγράφιζε τοπία, μικρά μονοπάτια, κοιλάδες, στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή των χωρικών. Αργότερα ζωγράφιζε αυτά που έβλεπε από το παράθυρό του. Τον κήπο του με τα ανθισμένα δέντρα, τα λαχανικά, τις μηλιές, μια καρυδιά.

Οι πίνακες του Πισαρό απεικονίζουν τη φύση, αλλά μέσα από τις εικόνες του αναδύονται επίσης η πολιτική του δέσμευση για την κοινωνική πρόοδο και η αναρχική του ιδεολογία. Ο Πισαρό έχει πίστη στην ανθρώπινη φύση. Με τη δημιουργία του εκφράζει την πολιτική προοπτική αντίστασης απέναντι στις αυταρχικές εξουσίες.

Δήλωνε μάλιστα «θέλω να γίνει στάχτη το Λούβρο» για να ξεχάσουμε το βάρος της εξουσίας του παρελθόντος και να αναδομηθεί η κοινωνία με νέα ματιά. Η ιδεολογία του Πισαρό είναι επίκαιρη ακόμα σήμερα, με τις γαλλικές εκλογές που σημαδεύτηκαν από τη σύνθλιψη του κατεστημένου πολιτικού συστήματος και άνοιξαν δρόμο για την ανανέωση.

                                           La MAIRIE du 1^er arrondissement

                                               Un merveilleux concert

                                                         AL’MIRA

                                   DAPHNE SOUVATZI et FRANÇOIS ARIA

    

« AL'MIRA », un nom pluriculturel pour refléter les inspirations de l'ensemble. En un mot; le sel de la mer en grec (αλμύρα), un opéra de Haendel, une référence au regard en espagnol, un clin d’œil aux musiques arabisantes.

Notre clip "La Chute de Byzance"

https://www.youtube.com/watch?v=u34twm2xrmQ

Teaser "Live à la Péniche Anako" :

https://www.youtube.com/watch?v=bwfMDUyqOgU

F.G. Lorca "Anda Jaleo" : 

https://www.youtube.com/watch?v=0mSZ049Gvds

Samos: http://www.schwarzfoundation.com/en/samos-young-artists-festival/concerts-2017/program.html

 

                                                                  ***

Exposition:  Des Grands Moghols aux Maharajahs

Joyaux de la collection

AI Thani

29 mars - 5 juin 2017    Grand Palais       Salon d'Honneur

Exposition organisée par la Réunion des musées nationaux - Grand Palais, avec la collaboration du

Musée national des arts asiatiques - Guimet

L'exposition Des Grands Moghols aux Maharajahs: Joyaux de la collection AI Thani se propose d'ouvrir aux visiteurs les portes d'un somptueux univers, celui du bijou indien et de son histoire, de la période moghole à nos jours. Plus de deux cent soixante-dix pièces exceptionnelles de la collection AI Thani y seront associées aux prêts consentis par de prestigieuses institutions et collections particulières pour retracer plus de cinq siècles d'évolution du bijou, du goût et du travail des pierres précieuses. Des diamants indiens chargés d'histoire, parmi les plus célèbres du monde, côtoieront, dans un cadre tout à la fois épuré et envoûtant, de spectaculaires objets d'art et des bijoux légendaires.

Une exposition magnifique, qui met en lumière les grandes étapes de l'histoire de la joaillerie dans le sous-continent.

                                                                     ***

 

Ανάταση «Πέρα από τ' αστέρια»

Ενα ονειρικό ταξίδι που μας μεταφέρει πέρα από τη ρεαλιστική πραγματικότητα, στον ευρύτερο ορίζοντα των υπαρξιακών οραμάτων, παρουσιάζει το παρισινό Μουσείο Ορσέ σε μια γοητευτική έκθεση με ιδιαίτερη επιτυχία.

Πάνω από 5.000 άτομα επισκέπτονται καθημερινά την έκθεση «Πέρα από τ’ αστέρια: το μυστικιστικό τοπίο, από τον Μονέ μέχρι τον Καντίνσκι». Η διαδρομή στην έκθεση μας οδηγεί σε μια εκπληκτική περιήγηση σε τοπία που πέρα από τη φυσική τους οντότητα μας κάνουν να προσεγγίσουμε τα μυστήρια της ύπαρξης, μας καλούν να αφεθούμε στην αισθαντικότητα, ξεχνώντας τον εαυτό μας, δημιουργώντας μια ενότητα με το Σύμπαν.

Ολες οι πνευματικές αναζητήσεις που χαρακτηρίζουν τον μυστικισμό ή τα πνευματικά φαινόμενα -που εκφράζονται παράλληλα σε όλες οι θρησκείες- προβάλλονται στο Μουσείο Ορσέ με 110 αριστουργηματικά έργα. Σε αρκετούς πίνακες κυριαρχεί η υπαρξιακή αναζήτηση του ανθρώπου απέναντι στη φύση.

Η πανδαισία των χρωμάτων, η δύναμη της εικόνας, η ανάταση δεσπόζουν στη θεματολογία, εκφράζουν την υπερφυσική διάσταση που ενυπάρχει στη φύση.

Η έκθεση, που οργανώθηκε σε συνεργασία με την Art Gallery of Ontario του Τορόντο, προτείνει μια νέα προσέγγιση της ζωγραφικής του τοπίου σε μια οριακή περίοδο των εικαστικών τεχνών, στον 20ό αιώνα, δίνοντας έμφαση στις μυστικιστικές αναζητήσεις.

Ο προβληματισμός αυτός προέρχεται από τις επιρροές ανάμεσα σε ζωγράφους της Βόρειας Ευρώπης και σε καλλιτέχνες του Καναδά, σχετικά με την αναπαράσταση της ιερότητας στη φύση.

Το θέμα αυτό απασχόλησε Ευρωπαίους ζωγράφους στο τέλος του 19ου και στην αρχή του 20ού αιώνα. Εκφράστηκαν μέσα από αυτή τη διάσταση οι ιμπρεσιονιστές, οι συμβολιστές, οι ναμπί.

Η ανάταση προς το άπειρο, το μυστήριο της νύχτας, ο έναστρος ουρανός, η αναζήτηση του φωτός, η ώσμωση με το Σύμπαν, η εμπειρία των υπερβατικών δυνάμεων της φύσης στα θέματα που απεικονίζουν οι πίνακες, προκαλούν τον θεατή να μπει σε μια ευρύτερη διάσταση από τη γήινη πραγματικότητα. Η υπέρβαση που δημιουργούν τα έργα, οδηγεί σε ευαίσθητους και πνευματικούς συνειρμούς. Ο ζωγράφος και ο θεατής βιώνουν από κοινού μια μυστικιστική εμπειρία.

Το Μουσείο του Ορσέ παρουσιάζει έργα διάσημων ζωγράφων, Γκογκέν, Μονέ, Κλιμτ, Μουνκ, Βαλοτόν, Βαν Γκογκ, Καντίνσκι και επίσης έργα των κυριότερων εκπροσώπων της Σχολής του Καναδά της δεκαετίας 1920-1930, Λόρεν Χάρις, Τομ Τόμσον, Εμιλι Καρ. Αρκετοί πίνακες της έκθεσης προέρχονται από ξένα μουσεία. «Με την παρουσία της φύσης, ο άνθρωπος βιώνει μια απόλυτη απόλαυση, παρά τις οδύνες και τις δοκιμασίες του», εκτιμά ο φιλόσοφος Εμερσον.

Οι Ευρωπαίοι και οι Καναδοί καλλιτέχνες μπόρεσαν να δημιουργήσουν μια μυσταγωγία με την ανάταση, μέσα από έργα που αποτελούν ύμνο στη φύση.

Βλέπουμε τοπία με χιονισμένα ψηλά βουνά, σκιερά δάση, λίμνες, γαλήνια θάλασσα, αντανακλάσεις των φώτων στο ποτάμι, φανταστικές αναπαραστάσεις του Διαστήματος. Η έκθεση καλεί τον θεατή σε μια ονειρική ενατένιση της φύσης και σε υπέρβαση που μας οδηγεί στο άπειρο Σύμπαν.

 

Ο αινιγματικός κύριος Μαγκρίτ

Μια μεγάλη έκθεση που προβάλλει μια νέα προσέγγιση του έργου του Βέλγου καλλιτέχνη Ρενέ Μαγκρίτ παρουσιάζει το Κέντρο Πομπιντού, προτείνοντας μια αυθεντική θεώρηση της δημιουργίας του ζωγράφου, τη σύνδεση της εικαστικής του δημιουργίας με το ενδιαφέρον του για τη φιλοσοφία.

Με τίτλο «Μαγκρίτ - Η προδοσία των εικόνων», η έκθεση δίνει στους επισκέπτες την ευκαιρία να προσεγγίσουν το έργο του Μαγκρίτ από μια διαφορετική σκοπιά με ανανεωμένη αντίληψη. Παρουσιάζονται εμβληματικά έργα και άλλα ελάχιστα γνωστά στο πλατύ κοινό, που προέρχονται από τις πιο σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.

Με εκατό έργα ζωγραφικής, σχέδια, ντοκουμέντα από αρχεία, το Κέντρο Πομπιντού προσφέρει στο κοινό ένα εξαιρετικό αφιέρωμα που ανταποκρίνεται στην προσπάθεια προβολής των κορυφαίων καλλιτεχνών του 20ού αιώνα. Η έκθεση επικεντρώνεται στο «φιλοσοφικό πάθος» του Μαγκρίτ επιλέγοντας εικόνες, σχέδια, φράσεις του καλλιτέχνη που δείχνουν ότι εξερευνά ιδέες και αντιπαραβάλλει πολλαπλά θέματα με σκηνοθετημένες εικόνες.

Ο καλλιτέχνης εμπνεόταν από μύθους και θρύλους της αρχαιότητας, βιβλικές αναπαραστάσεις, έθετε υπό φιλοσοφική αμφισβήτηση τις ιδέες μας για ό,τι βλέπουμε. Χρησιμοποιούσε συχνά λογοπαίγνια, σιβυλλικά αποφθέγματα, απρόσμενες σουρεαλιστικές εικόνες, αλληγορίες. Μισούσε τις ρεαλιστικές ερμηνείες της εικόνας, ζητούσε από τον θεατή να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τον συμβολισμό. Κάθε πίνακάς του είναι ένα αίνιγμα που μας καλεί να αποκρυπτογραφήσουμε.

Ο Μαγκρίτ (1898-1967) δεν ενδιαφερόταν για τα όνειρα, κάτι που μπορεί να εκπλήσσει όταν βλέπουμε τους πίνακές του. Επεδίωκε να κρύψει το παιχνίδι του μέσα στις εικόνες. Σε θέματα εμφανώς ρεαλιστικά μπορούσε να εισαγάγει απρόσμενα ένα αντικείμενο που παρεμβαίνει αντικομφορμιστικά στη σκηνοθεσία του. Δίνει τίτλους που αποπροσανατολίζουν, όπως σε έναν πίνακά του που δείχνει μια βαλίτσα ακουμπισμένη μπροστά από έναν καθρέφτη.

Ο τίτλος του έργου είναι «Μια απλή ιστορία έρωτα». Ο καλλιτέχνης καλλιεργεί το μυστήριο που ενώνει την εικόνα με τον λόγο. Δίνει μια άλλη σημασία σε ό,τι βλέπουμε και στις σχέσεις ανάμεσα στα αντικείμενα και τις καταστάσεις.

Ο ζωγράφος είχε μια προσωπική αίσθηση του χιούμορ, πρότεινε παιχνίδια για την έξαρση της φαντασίας, για την απελευθέρωση της διαίσθησης. Το αθέατο είναι ορατό στους πίνακές του. Οι σκιές, οι φλόγες, οι σπηλιές, τα ριντό, οι σιλουέτες, τα τεμαχισμένα σώματα, τα σύννεφα, τα ανοιχτά παράθυρα, τα πουλιά, ένα καπέλο, ένα μήλο, ένα κερί είναι αγαπημένα θέματά του, που τα εξερευνά διαρκώς. Βλέπουμε ένα κλουβί και μέσα ένα αυγό.

Ενα ποτήρι νερό επάνω σε μία ομπρέλα. Στους πίνακές του επεδίωκε να αποκαλύψει τις πολλαπλές όψεις της πραγματικότητας δημιουργώντας μια εξωπραγματική ατμόσφαιρα με τη χρήση ονειρικών και υπεράνω της λογικής στοιχείων.

Ποιητής της εικόνας ο Μαγκρίτ, αρνούνταν να αποδεχτεί ότι περιόριζε τις ερμηνείες για το έργο του. Ο ίδιος εξηγούσε: «Δεν κάνω μια αναπαράσταση του μυστηρίου, δεν είναι αυτό που αναζητώ. Η ζωγραφική μου δείχνει ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι. Προκαλούν όντως ένα μυστήριο. Οταν κάποιος βλέπει έναν πίνακά μου αναρωτιέται "τι σημαίνει αυτό;". Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι, είναι απλά άγνωστο».

Στην πόλη Λεσίν στο Βέλγιο γεννήθηκε ο Μαγκρίτ. Καθοριστικό ρόλο στην πορεία του έπαιξαν ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο Αντρέ Μπρετόν, η ομάδα των σουρεαλιστών. Στην παιδική του ηλικία είχε τραυματικά βιώματα. Το 1912, όταν ήταν 14 ετών, η μητέρα του αυτοκτόνησε στον ποταμό Σαμπρ. Ο καλλιτέχνης σπούδασε για δύο χρόνια στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών, από το 1916 έως το 1918.

Δούλεψε σε εργοστάσιο που κατασκεύαζε ταπετσαρίες, σχεδίαζε αφίσες και διαφημίσεις μέχρι το 1926. Ενα πρώτο του συμβόλαιο με την Galerie la Centaure των Βρυξελλών τού επέτρεψε να ξεκινήσει την εκπληκτική εικαστική του δημιουργία, που του χάρισε διεθνή αναγνώριση.

 

 

18^η ΑΝΟΙΞΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Παρίσι

Άρθρο της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

            Αφιέρωμα στη δημιουργία των μεγάλων ποιητών του περασμένου αιώνα, παρουσίασε η "Άνοιξη των ποιητών" για την 18η επέτειο του θεσμού, που καθιέρωσε ο Τζάκ Λάγκ στη Γαλλία και που σήμερα έχει επιβληθεί διεθνώς σαν μέγιστο πολιτιστικό γεγονός με παγκόσμια απήχηση. Το θέμα των φετινών εκδηλώσεων ήταν "ο μεγάλος 20ος αιώνας". Για ένα δεκαπενθήμερο, 5 - 20 Μαρτίου, η ποίηση κυριάρχησε στη γαλλική επικαιρότητα, δημιούργησε έναν εκπληκτικό παλμό, έδωσε ώθηση στη λογοτεχνική έκφραση και στις καλλιτεχνικές ανταλλαγές.

            Τα εγκαίνια της "Άνοιξης των Ποιητών" έγιναν στο Υπουργείο Πολιτισμού και επικοινωνίας, με συμμετοχή της νέας υπουργού Audrey Ajoulay, πρώην σύμβουλου του Προέδρου Ολάντ, αναγνωρισμένη στους καλλιτεχνικούς κύκλους προσωπικότητα με ευρύτατη δραστηριότητα στον τομέα των γραμμάτων και των τεχνών. Η υπουργός εκδήλωσε την υποστήριξή της στον ποιητικό θεσμό. "Αυτή την άνοιξη, γιορτάζουμε τους ποιητές του εικοστού αιώνα, μέσα από διαφορετικές μορφές εκδηλώσεων και πρωτοβουλίες, μέσα από μοναδικές εμπειρίες. Αισθάνεται κανείς την εσώτερη μουσική του ποιητικού λόγου, που μάς καλεί να εισδύσουμε στην παγκόσμια διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης" επεσήμανε η υπουργός, η οποία θεωρεί ότι η ποίηση είναι μία μοναδική λογοτεχνική έκφραση, ένας τρόπος συμμετοχής στη συλλογική εμπειρία και εξέλιξη. "Η ποίηση μας προσφέρει μια νέα πνοή. Είναι ένα συναρπαστικό ίχνός στη ιστορία του ανθρώπινου βιώματος. Πρέπει να υποστηρίζεται και να τροφοδοτείται μια έκφραση η οποία απλώνεται πέρα από το λόγο, που μέσα από τις λέξεις μετασταθμεύει τους ρυθμούς, τα νοήματα, εμπλουτίζει το πνεύμα και τις αισθήσεις. Η ποίηση είναι μια βαθιά μυστική ανθρώπινη συναλλαγή", τόνισε.

            Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της "Άνοιξης των Ποιητών", συγγραφέας και ποιητής Ζαν Πιέρ Σιμεόν, εκτίμησε ότι "ότι ο εικοστός αιώνας ήταν για τη Γαλλία και τη Γαλλοφωνία ένας αιώνας που σημαδεύτηκε από την έκφραση μεγάλων ποιητών. Μετά από το κίνημα των Ντανταϊστών και τη σουρεαλιστική έκρηξη η οποία επέτρεψε μια πρωτοφανή εφευρετικότητα, η ποίηση επανίδρυσε την υπαρξιακή πρόκληση και την ανατρεπτικότατα. Ίσως ποτέ δεν γνωρίσαμε μια εποχή με τόσο πολλά σημαντικά και μοναδικά σε έκφραση ποιητικά έργα" τόνισε. Η Άνοιξη των Ποιητών το 2016 μας έδωσε την ευκαιρία να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια της εμβληματικής συλλογής ποίησης του εκδοτικού οίκου Gallimard, η οποία δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 1966 και συγκεντρώνει τις μεγάλες ποιητικές φωνές του 20ου αιώνα".

            Ανάδοχος στη φετινή 18η "Άνοιξη των Ποιητών" ήταν ο γνωστός ηθοποιός Μίκαελ Λονσντάλ. Κάθε χρόνο το Μάρτιο, περίπου 60 χώρες παρουσιάζουν ποιητικές εκδηλώσεις. Σε 57 γαλλικές πόλεις και χωριά οργανώθηκαν φέτος πάνω από 15.000 ποιητικά γεγονότα. Απαγγελίες, συναυλίες μελοποιημένης ποίησης, θεατρικές παραστάσεις, ποιητικές χορογραφίες, εκθέσεις. Ανοιχτές στο πλατύ κοινό ήταν οι εκδηλώσεις, που πραγματοποιήθηκαν σε Θέατρα, πολιτιστικά κέντρα, Μουσεία, κινηματογράφους, σχολεία, πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, καφενεία, σπίτια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, στο μετρό, σε νοσοκομεία, σε φυλακές. Οργανώθηκαν διαγωνισμοί μελοποιημένης ποίησης, απονεμήθηκαν βραβεία, παρουσιάστηκαν νέες εκδόσεις. Συμμετείχαν στην ποιητική κινητοποίηση πάνω από 60.000 εκπαιδευτικοί βιβλιοπώλες, εκδότες, ποιητές, καλλιτέχνες. Στα κολέγια και στα λύκεια, οι μαθητές παρουσίασαν πολυάριθμα θεάματα με απαγγελίες ποίησης. Ταινίες μικρού μήκους ένωσαν καλλιτεχνικά τον κινηματογράφο και την ποίηση. Συναντήσεις Γάλλων και ξένων συγγραφέων οργανώθηκαν σε όλη τη διάρκεια του δεκαπενθήμερου.

Η «Άνοιξη των Ποιητών» υποστηρίζεται από το υπουργείο Πολιτισμού και Επικοινωνίας μέσον του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, από το Υπουργείο Παιδείας και από το περιφερειακό Συμβούλιο της παρισινής περιοχής Ιλ ντε Φράνς. Στην ιστοσελίδα της Άνοιξης των Ποιητών http://www.printempsdespoetes.com/ παρουσιάζονται όλο το χρόνο οι μεγάλες εκδηλώσεις ποίησης που πραγματοποιούνται στη Γαλλία.-